آدم هایِ اصفهان

به گزارش وبلاگ ریاضیات، خبرنگاران/اصفهان نویسندۀ آدم های چهارباغ به خبرنگاران گفته بود این روزها رویِ صورت همۀ آدم ها ماسک است و من منتظرم یکی روی این ماسک ها اصفهان را نقاشی کند. خیاط ها دست به کار شوند، می خواهم ماسکم را به چینی ها نشان بدهم و بگویم بیبینید: این، اصواهانه س! حالا یک نفر پیداشده که چند ماسک منقش به نماد اصفهان تهیه نموده و آن را به علی خدایی هدیه داده. برای آغاز سال 1399، چه خبری خوش تر از این؟

آدم هایِ اصفهان

قصۀ آدم های اصفهان سه شخصیت دارد؛ علی خدایی، نویسنده و کارمند آزمایشگاه بیمارستان خورشید که گفته بود منتظر ماسکی با نماد اصفهان است.

سعید منصوری، مدیرعامل یک شرکت تجهیزات پزشکی که تصمیم گرفت چنین ماسکی را سفارشی برای او تهیه کند و حجت دشتگرد، فراوری نماینده ای که دست به کار شد و نماد اصفهان را روی ماسک های ساده ای که می دوخت چاپ کرد. روایت این سه شخصیت را از این ماجرا، در گفت وگو با وبلاگ ریاضیات بخوانید:

علی خدایی:

کیارنگ علایی، یکی از عکاسان عظیم کشور، بخش هایی از مصاحبه ای که ما با هم داشتیم و در آن گفته بودم منتظر ماسکی با نماد اصفهان هستم، به همراه عکسی از آریا جعفری، عکاس وبلاگ ریاضیات در صفحه اجتماعی خود به اشتراک گذاشته بود. یکی از دنبال نمایندگان او هم با دیدن این تصویر برای من پیغام فرستاد که می خواهم این ماسک را برای شما تهیه کنم. شماره تلفنش را هم فرستاد.

با او تماس گرفتم و پرسید که چطور باید آن را به دستم برساند. گفتم من هر روز صبح در آزمایشگاه بیمارستان خورشید مشغول به کارم. گفت محل کار من هم همان نزدیکی است و هر وقت ماسک آماده شد برایتان می آورم.

فردا رفتم بیمارستان و برای همکارانم کلی ژست گرفتم و گفتم ماسک جدیدی قرار است بگیرم که با ماسک های شما فرق دارد و خلاصه کلی پز دادم. شاد بودم. اینکه یک نفر متن تبادل نظری مرا خوانده و حالا می خواهد بر اساس آن کاری انجام بدهد، برایم مثل یک اتفاق بود که پیش تر مشابه آن را ندیده بودم.

چند روز گذشت. پیغام داد و گفت که شنبه ماسک را می آورم. یکشنبه شد و نیامد. به او تلفن زدم و فهمیدم منتظر تماسم بوده. روز بعد، پنج ماسک با نماد اصفهان آورد و به دستم داد. گفتم اگر همان روز بزنم خیلی بی نمک است. باید از کسی که به من این همه محبت داشته و از راه دور حس نموده کلمۀ اصفهان چقدر برای من مهم است، به صورت ویژه تشکر کنم.

پس صبر کردم تا آخرین روز سال. صبح 29 اسفند ماسک قشنگم را زدم و به پسرم فرهاد گفتم مرا به بیمارستان خورشید ببر، می خواهم به نهال خورشید که روز درختکاری در حیاط بیمارستان کاشتم سر بزنم. گفت: چشم و در راه دنبال یک مجسمه می گشتم تا کنار آن بایستم، با ماسک جدیدم عکس بگیرم و به همه بگویم که اصفهانی ها چقدر زرنگ اند.

مجسمه علی اکبر خان، دم بیمارستان خورشید صدایم زد. ایستادم کنار آن، نور زیاد بود و عکس ها خراب می شد. رفتم کنار نهال، وسط بیمارستان و چند جای دیگر عکس گرفتم، بعد هم آن را در اینستاگرام گذاشتم و آقای منصوری را هم تگ کردم. تگ کردن را هم همین امروز یاد گرفتم! عکسم را برای شهردار هم فرستادم و او هم حتماً باید یکی از این ماسک ها را بزند.

بلافاصله بعد از به اشتراک گذاشتن تصاویر، از انجمن دوستداران اصفهان به من پیغام دادند که این ماسک را از کجا تهیه کردید و من هم شماره آقای منصوری را برایشان فرستادم. فکر کنم قرار است باز هم از این ماسک ها درست نمایند. شادم ما به این نکته رسیدیم که خودمان هم می توانیم کار اساسی انجام بدهیم. ما که در سرعت ابتلا به کرونا اول شدیم، بگذار اینجا هم در فراوری ماسکی با نماد شهرمان اول شده باشیم.

دخترم، حرف های مرا طوری بنویس که از آن افتخار ببارد. بنویس چه با کرونا چه بی کرونا اصفهانِ من تک است. شاید سال ها بعد اصفهانی ها این ماسک را به نسل جدید نشان بدهند و بگویند: این از پدرعظیمتان به ارث رسیده. قدیم ها رسم بود که آن ها روز آخر سال، این ماسک را بزنند و کنار مجسمه علی اکبر خان بایستند و عکس بگیرند! شاید رسم شد، خدا را چه دیدی؟

سعید منصوری:

عکاسی را دوست دارم، به همین دلیل هم صفحه کیارنگ علایی را دنبال می کنم. هفتۀ پیش او بخش هایی از یک تبادل نظر را با عکسی از آریا جعفری در اینستاگرام خود به اشتراک گذاشته بود. متن زیبایی بود، دربارۀ مردی به نام علی خدایی که دلش می خواست ماسکی با نماد اصفهان داشته باشد.

آریا جعفری را می شناختم. به او پیغام دادم و دربارۀ علی خدایی پرسیدم. گفت نویسندۀ معروفی است و تازگی ها کتابی نوشته به نام آدم های چهارباغ.

من همۀ این روزها آرزو داشتم می توانستم به اندازه تمام احتیاج کشور ماسک فراوری کنم اما امکانش را نداشتم. با خودم گفتم این کار که از دستم برمی آید. طرح نماد اصفهان را تهیه کردم و به دوستی که کارگاه فراوری ماسک پارچه ای داشت سفارش دادم که برایم آماده کند. در عرض دو روز ماسک ها را تهیه کرد و من هم روز دوشنبه 26 اسفندماه آن را به دست آقای خدایی رساندم. روز آخر سال که ایشان عکسشان را با ماسک اصفهانی شان به اشتراک گذاشتند، فردی از انجمن دوستداران اصفهان با من تماس گرفت و گفت که می خواهد از این ماسک ها سفارش بدهد، من هم آن ها را به فراورینماینده معرفی کردم.

اگر پرهیز از تردد نبود حتماً خودم چند تای دیگر هم سفارش می دادم و به دست رئیس دانشگاه علوم پزشکی و استاندار اصفهان می رساندم تا به طریقی جهان بفهمد ما در این شرایط نابسامان به اقلام بهداشتی احتیاج داشتیم اما به هر دلیلی از ما دریغ شد. می خواستم این کار تقدیر کوچکی باشد از کادر درمانی که با حداقل تجهیزات به خوبی ایستادند و از جان هم وطنانمان دفاع کردند. من می دانم که تهیه ماسک با نماد اصفهان کار عظیمی نیست اما می تواند نتیجۀ خیلی عظیمی داشته باشد.

حجت دشتگرد:

تا قبل از اینکه سروکلۀ کرونا پیدا گردد، کار من فراوری کاور و لباس بیمارستان بود اما دیدم الان احتیاج به ماسک بیشتر است برای همین آغاز کردم به فراوری ماسک های دولایه و قابل شستشو. مکان کارگاهم هم خیلی بهداشتی است و با آنجا که کاور درست می کردم فرق دارد.

یک روز آقای منصوری زنگ زد و پیشنهاد داد چند ماسک با نماد اصفهان فراوری کنم. گفتم چرا که نه. خوب است ما هم یک حرکت فرهنگی زده باشیم. نماد را فرستاد و مثل همان چاپ ها که روی تی شرت و لیوان می زنند زدم روی ماسک های سادۀ قبلی و تمام.

من تا به این سن و سال نماد اصفهان را ندیده بودم اما حالا آن را خوب می شناسم.

راستی روز آخر سال هم یک نفر تماس گرفت و گفت از انجمن دوستداران اصفهان است و 200 تا از این ماسک ها می خواهد. گفتم چشم. گفت شاید تعداد سفارشش بالاتر هم برود. فهمیدم می خواهند این ماسک ها را به پزشک ها هدیه نمایند، من هم تخفیف خوبی دادم.

کاش از این گزارش، افتخار ببارد.

منبع: خبرگزاری ایسنا

به "آدم هایِ اصفهان" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "آدم هایِ اصفهان"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید